توماس رونکرو، سردبیر آس به تمجید از کاسیاس و رونالدو پرداخت.

گام پادشاه
پس از یک تابستان که همه حرف از خریدهای جدید (کروس که در اولین بازیش درخشید، خامس، کیلور و …) می زدند، شماره ۷ وارد شد و گفت:” فراموش نکنید که من از مصدومیتم برگشته ام و دوباره کریستیانو شدم.” بهترین ، جاه طلب ترین، پیروز ترین، حرفه ای ترین، خوش فکر ترین، نیرومند ترین، شبیه ترین به دی استفانوی ابدی، فاتح ترین برای کسب جام ها و … رونالدوست. او به خواسته اش رسید. تنها جامی که در ویترین خارق العاده جامهای خود کم داشت، سوپرجام اروپا بود که آن را بدست آورد. او یک کلکسیونر به سمت حد اعلاست. همه چیز را می برد اما فکر نمی کنم که فعلا بخواهد عقب نشینی کند. دقیقا بر عکس است. چالش شش جامه شدن پیش روی اوست و می خواهد آن را کسب کند. بردن شش جام در یک فصل (بدون اوربوهایی که کمکش کنند) بالاترین افتخاری است که یک بازیکن در سطح حرفه ای می تواند کسب کند. حالا که مصدومیت تاندون از سر او گذشته است می تواند بهترین عملکرد خود را داشته باشد. بازیکن پرتغالی می تواند بهترین روزهای خود را داشته باشد. او در ۲۴۷ بازی برای رئال مادرید ۲۵۴ گل به ثمر رسانده است. عجب غولی!

ایکر، دیوار
از کاسیاس به خاطر عملکردش در بازی کاردیف سپاسگزارم. دیروز در مقاله ام از او خواستم که دوباره به خودش بیاید و دشمنی هایی که موجب شده بودند که دستکش هایش خنثی به نظر برسند را فراموش کرده است.بزرگان این گونه واکنش نشان می دهند، با تمام وجود خشم خود را ابراز می گوینند و می گویند:” من این جا هستم” و در تونل رختکن استادیوم ولز رونالدو همین را گفت. بسیاری از مادریدیسموها با خوشحالی سه واکنش عالی او در مقابل سویای امری را جشن گرفتند، سه توپی که می توانست گل باشد، به خصوص توپی که در فاصله ای اندک از کاریچو گرفت ، یک توپگیری خارق العاده و. منحصربفرد که یادآور روزهای اوج بود. ایکر با غرور خشم خود را ابراز کرد و امیدهای از دست رفته را برگرداند. یک کاپیتان هرگز نباید کشتی خود را ترک کند و او با موج های مخالف مبارزه کرد تا این که دوباره در مسیر قرار گرفت. او ۲۰ جام در کارنامه خود دارد، هم اندازه پویول و فقط چهار جام تا پاکو خنتوی اسطوره ای . براوو ، ایکر!

هواداران ، ۲۰
هواداران دو تیم نیز این جایزه را بردند، آنها درون و بیرون کاردیف سیتی با تعصب و تعهد خودنمایی کردند. ۸۰۰۰ اسپانیایی در یک جشن سرخ وسفید فوتبال حضور یافتند، جشنی که به اروپا نشان داد که حاکم علیرغم عملکرد ضعیف در برزیل چه کسی است. سه جام اروپایی قبلی (چمپیونزلیگ، لیگ اروپا و سوپرکاپ) در اختیار ماتادورها بودند. اسپانیایی بودن عجب نهمتی است…

پدر کارلت.
از زمان آمدنش به رئال نعمت را به تیم آورد. ما را به سه فینال برد که هر سه را بردیم. او هرگز این جامها را متعلق به خود ندانست و نخواست که نقطه ثقل باشد. جدا از هر گونه شعاری، آنجلوتی خیلی فراتر از یک انسان و یک شخصیت خوب است. خیلی خوشایند است که یک مربی بتواند فلسفه مادریدیسموها را همچون فلسفه تلفیقی از میگل مونیوز و لوئیز مولونی حاکم کند. او بهتر از هر کسی مشکلات را مدیریت می کند و با آنها کنار می آید. دی ماریا روی نیمکت و خدیرا روی سکوها. کسانی که به تعصب به رئال شک کنند، این را درک می کنند…